Auteurs schrijven over hun reading bij Joost Brummelkamp. Deel IX: Willemijn Dicke.

De eerste keer dat Joost mij uitnodigde voor een reading in ruil voor een stukje zei ik dat ik nu voor te veel keuzes stond, en dat ik zo’n reading er even niet bij kon hebben. De tweede keer dat hij het vroeg, ongeveer een jaar later, zei ik dat het nu eindelijk uitstekend met mij ging, alles in balans en helemaal blij, en dat ik zo’n reading echt niet nodig had. Voor je het weet begint het gedonder weer, toch?

De nieuwsgierigheid won. Ik mailde deze maand of zijn aanbod nog steeds gold. Tegelijk aarzelde ik. De twijfel sloeg niet op Joost. Ik kende het weblog van Joost, en ik had hem ook per commentaardoos en soms per chat leren kennen. Het kon geen kwaaie zijn, die Joost. Maar was dat wel iets, zo’n reading? En wat is dat nu, het lezen van energie? Wat leest hij dan? Kilojoules? Hertz? Watt? Alles wat je niet kunt meten, wetenschappelijk kunt verifiëren en valideren wantrouw ik. God is dood. Vorige levens bestaan niet. Religie is vooral vrijheidsberovend. Homeopathie is patiëntenbedrog, om een paar van mijn mantra’s te noemen.

Dinsdagmorgen, de ochtend na mijn verjaardag. Ik had me voorgenomen om een open houding aan te nemen. Dat was het minste dat ik Joost verschuldigd was. Maar hoe die stem te onderdrukken in mij? Die levensgezel die al 39 jaar over mijn schouder meekijkt en de keuzes en ervaringen langs de rationele meetlat legt. Wat kan ermee door en wat niet?

Nou, die kristallen en stenen en beeldjes en sjaaltjes niet bijvoorbeeld. Dacht Joost nu echt dat daar een kracht vanuit ging?
Ik riep mezelf tot de orde. Zo kon het niets worden. Als er al iets was van energie en intuïtie, was ik die op deze manier wel aardig om zeep aan het helpen. Bovendien was het niet fair naar Joost, die helemaal open en ongewapend tegenover mij zat.

‘Ik ben nogal sceptisch over dit soort dingen. En ik geloof niet in vorige levens,’ opende ik het gesprek.
Joost glimlachte.
‘Maar de laatste tijd raak ik vaker van het rechte pad. Eerst die gesprekken over spiritualiteit. En nu dit.’
‘Nog even en je zit bij Jomanda,’ lachte Joost.

Hij zat tegenover me en sloot zijn ogen. Hij beschreef mij aan de hand van een bloem. Hoe zag mijn stengel eruit? De wortels? De knop? De blaadjes? Allemaal mooie en rake metaforen voor mijn karakter, mijn geschiedenis, mijn dromen en ervaringen.
Maar weer kwam die ongenode gast. Kan hij dit weten van mijn blog? Zegt hij dit niet bij iedereen? Is pijn in de pubertijd en moeders die meekijken over schouders niet een universeel thema?

Toen zag of las -hoe zeg je zoiets- Joost ‘een energie’ die niet bij mij hoorde.
Opeens voelde ik het gloeien in schouders, nek, oplopend tot aan mijn kruin. Een niet te missen sensatie, alsof ik zeer plotseling een plaatselijke koortsaanval had.
Niets zeggen hoor fluisterde de derde persoon. Als hij echt energie kan lezen, zou hij dit ook moeten opmerken. Laten we eens kijken hoe ver hij komt met zijn intuïtie.

Zonder een aanwijzing van mij gaf Joost precies die plekken aan waarop ik gloeide.
Hij legde uit wat er aan de hand was. Toen hij achter mij ging staan en dingen deed die ik niet begreep, ebde de hitte weer weg.

Dit is opmerkelijk, vond ook de derde persoon.

Het was prettig, al die punten van herkenning die Joost verhaalde in zijn reading. Dingen van vroeger, maar ook recente gebeurtenissen en de betekenis die je daaraan kunt geven. En ook de vragen op mijn antwoorden.
De rest van de dag kauwde ik op die vragen. En nog.

Zullen we nog eens teruggaan? vroeg de derde persoon voor het slapen gaan.
Ik sluit het niet uit.

Door Willemijn Dicke, schrijver.